|
 Biz Türkiye’de yaşayanlar, darbenin her çeşidini gördük; canlısını, kanlısını, uzaktan kumandalısını, modernini, post modernini…
Düşük rütbelilerin, üstleriyle birlikte hükümeti devireni, ilkiydi.
Ardından albaylar isyanını gördük.
Sonra 4 ordu komutanından ikisinin, diğer ikisine karşı darbe yapma hazırlığından haberdar olduk.
Emir komuta zinciri içinde yapılanlarına tanıklık ettik.
Sonra MGK darbesi geldi, e-darbe geldi; post-modern darbe geldi.
Arada irili ufaklı adı konmamış darbeler de yaşandı:
Mesela 1993’te bir yıl içinde Cumhurbaşkanı dâhil o kadar çok önemli insan öldü ya da öldürüldü ki, sonunda ülkenin gidişatı değişti.
Sonra AKP, sandıkla darbenin de mümkün olduğunu öğretti; inşa ettiği polis devletinde muhalifleri hapsedip haber kaynaklarını tıkayarak rejimin değiştirilebileceğini gösterdi.
En son, 55 yıl sonra en başa döndük, düşük rütbeliler, yine üstleriyle birlikte hükümeti devirmeye çabaladı.
Ermenistan ordusunun Başbakan Paşinyan’ın istifasını istemesinden sonra Paşinyan’ın halkı sokağa çağırarak direnmesi üzerine yeniden, “Bitti o darbeler dönemi artık” sohbetleri başladı.
60 yıl içinde darbenin hemen her türünü görmüş biri olarak fikrimi söyleyeyim: “Hiç öyle zannetmeyin.”
Evet, çok şükür ki, 15 Temmuz darbesi başarısız oldu, ama unutmamalı ki, ardından gelen 20 Temmuz karşı-darbesi başarılı oldu. Hala o darbeden kalma OHAL rejiminde yaşıyor Türkiye…
Bir ülkede bütün güç, tek adamın eline geçtiyse, yargıda hukuk işlemiyorsa, Meclis devre dışıysa, muhalif belediyelere kayyım atanıyor, vekiller hapsediliyor, üniversitenin kapısına kilit takılıyor, sokak, medya, sermaye, sivil toplum tam kontrol altında tutuluyorsa ve bunlar yaşanırken birileri hala “Darbeler dönemi geçti” diyorsa, bilin ki, yeni bir darbe türü icat edilmiştir:
“Çaktırmadan darbe…”
|
